• Χρήσιμες μπυροφορίες

Ετυμολογία

Η λέξη μπίρα προέρχεται πιθανότατα από την ιταλική λέξη birra η οποία με τη σειρά της προέρχεται από τη λατινική biber (ελλ. ποτό), που συνδέεται και με το λατινικό ρήμα bibere (ελλ. πίνω). Η ελληνική λέξη ζύθος απαντάται επίσης σε αρχαίους γεωγράφους περιηγητές, όπως ο Διόδωρος και ο Στράβων, δηλώνοντας βασικά το ποτό από κριθάρι, κυρίως των Αιγυπτίων. Επίσης η λέξη ζύθος σχετίζεται με το ρήμα ζέω (δηλαδή βράζω). Η γραφή της λέξης μπίρα με ύψιλον είναι μεν ευρέως διαδεδομένη, δεν δικαιολογείται όμως. Οι ομόρριζες λέξεις των ευρωπαϊκών γλωσσών (ιταλικά birra, γερμανικά bier κ.λπ) δεν έχουν κάποιο χαρακτήρα u ή y που θα δικαιολογούσε ετυμολογικά το ύψιλον, ακόμα και αν δεν ίσχυε ο κανόνας της απλούστερης γραφής για τις δάνειες λέξεις.


Πρώτες ύλες

Οι βασικές πρώτες ύλες για την παραγωγή μπύρας είναι το νερό, το κριθάρι, η ζύμη (μαγιά) και ο λυκίσκος. Άλλα συστατικά είναι δυνατό να προστίθενται, όπως για παράδειγμα ζάχαρη ή άλλα δημητριακά.

Νερό

Χρησιμοποιείται πόσιμο νερό χαμηλής περιεκτικότητας σε άλατα. Διακρίνουμε το νερό που χρησιμοποιείται κατά τη διαδικασία της βυνοποίησης και το νερό που χρησιμοποιείται κατά το βρασμό και τη ζύμωση. Μόνο το δεύτερο περιέχεται στην μπύρα που παράγεται τελικά.

Κριθάρι

Χρησιμοποιείται δίστιχο κριθάρι, συνήθως φτωχό σε πρωτεΐνες και πλούσιο σε άμυλο. Σε ορισμένα είδη μπύρας είναι σύνηθες να χρησιμοποιούνται μαζί με το κριθάρι και άλλα δημητριακά, όπως σιτάρι, βρώμη ή σίκαλη. Άλλα είδη δεν περιέχουν καθόλου κριθάρι αλλά βασίζονται αποκλειστικά σε άλλα δημητριακά.

Λυκίσκος

Ο λυκίσκος αποτελεί φυτό και ως πρώτη ύλη για την μπύρα χρησιμοποιούνται μόνο τα θηλυκά άνθη του. Σε αυτά περιέχονται ρητίνες, οι οποίες κατά το βρασμό αποδίδουν τις αρωματικές και γευστικές ουσίες της μπύρας. Επίσης ο λυκίσκος περιέχει ταννίνες και οργανικά οξέα που δρουν ως συντηρητικά.

Ζύμη (μαγιά)

Ως μαγιά της μπύρας χρησιμοποιούνται διάφορα είδη ζυμομυκήτων. Αυτά αναλαμβάνουν την διαδικασία της αλκοολικής ζύμωσης, τον μεταβολισμό δηλαδή των σακχάρων και την παραγωγή της αλκοόλης και του διοξειδίου του άνθρακα. Η επιλογή της ζύμης, σχετίζεται κάθε φορά με το είδος της μπύρας που θα παραχθεί.


Ζυθοποιία

Παρά το γεγονός πως η παραγωγή της μπύρας μπορεί να εμφανίζει διάφορες παραλλαγές στην τεχνική, η σύγχρονη ζυθοποιία περιλαμβάνει τέσσερα βασικά και απαραίτητα στάδια.

Βυνοποίηση: 

Το κριθάρι διαβρέχεται για διάστημα λίγων ημερών (συνήθως 2-5 ημέρες), μουλιάζει σε ζεστό νερό και στη συνέχεια αφήνεται για λίγες ημέρες να βλαστήσει, υπό ελεγχόμενες συνθήκες. Η βύνη (αγγλ. malt) που λαμβάνεται με την εκβλάστηση υποβάλλεται σε ξήρανση και εν συνεχεία σε φρύξη (καβούρντισμα). Στο τελικό στάδιο της βυνοποίησης γίνεται κοσκίνισμα της ξηρής βύνης και απομακρύνονται άλλα ανεπιθύμητα συστατικά. Η παραγόμενη βύνη αλέθεται και αναμειγνύεται με αλεύρι και διπλάσια έως τετραπλάσια ποσότητα ζεστού νερού (αγγλ. mashing). Μέσα σ' αυτό το συνολικό μείγμα, γίνεται η εκχύλιση του αμύλου και των υπόλοιπων διαλυτών συστατικών της βύνης. Αφού συντελεστεί και η σακχαροποίηση, το αλεσμένο μείγμα μεταφέρεται αλλού, όπου με ειδικούς μηχανισμούς διήθησης και καθίζησης διαχωρίζονται τα μη διαλυτά συστατικά από το επιθυμητό ζυθογλεύκος, δηλαδή το μούστο της μπύρας (ανάλογο με το μούστο του κρασιού).

Βρασμός: 

Το ζυθογλεύκος εμπλουτίζεται με τον λυκίσκο και στη συνέχεια βράζεται για λίγες ώρες. Με το βρασμό επιτυγχάνεται η αποστείρωση του ζυθογλεύκους καθώς και η εκχύλιση όλων των γευστικών, αρωματικών και συντηρητικών συστατικών του λυκίσκου.

Ζύμωση:

Μέσα σε ειδικά δοχεία, ο μούστος εμπλουτίζεται με τη μαγιά της μπύρας η οποία μέσω διαφόρων χημικών αντιδράσεων παράγει τελικά την αιθυλική αλκοόλη της μπύρας και το διοξείδιο του άνθρακα ("ανθρακικό"). Υπάρχουν δύο βασικά είδη ζυμομυκήτων, οι αφροζύμες και οι βυθοζύμες, τα οποία οδηγούν γενικά σε δύο διαφορετικές κατηγορίες μπύρας.

Μεταζύμωση: 

Μετά την διαδικασία της ζύμωσης, αφαιρείται το μεγαλύτερο μέρος της μαγιάς και η μπύρα μεταφέρεται σε κλειστές δεξαμενές μεταζύμωσης, όπου το ποσοστό της μαγιάς που παρέμεινε, εξακολουθεί να δρα.

Εμφιάλωση:

Το τελικό στάδιο αποτελεί η εμφιάλωση της παραγόμενης μπύρας.



Σερβίρισμα

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να βάλουμε καλά στο μυαλό μας είναι ότι την μπύρα την επιβουλεύονται διαρκώς τρεις αμείλικτοι εχθροί--το οξυγόνο, ο ήλιος και ο χρόνος. Κάθε μέρα που περνά η μπύρα χάνει κάτι από την υπέροχη φρεσκάδα της. Ελάχιστες είναι οι κατηγορίες της μπύρας που μπορούν να παλαιωθούν (π.χ βέλγικες, με επαναζύμωση στη φιάλη). Άρα, όσο πιο γρήγορα και πιο μακριά από την ημερομηνία λήξεως την πίνουμε ,τόσο το καλύτερο. Η παρατεταμένη ηλιοθεραπεία επίσης, κάνει μέγιστο κακό στη μπύρα, αφού την τροφοδοτεί με πολύ άσχημες μυρωδιές (πχ. βρεγμένο χαρτί, αίσθηση λάχανου).

Αφροσκέπαστη απόλαυση 

Στον αφρό τώρα. Κούκλος ο ζύθος, με το ανοιχτόχρωμο καπέλο του στο ποτήρι. Ο αφρός όμως, εκτός από καλλωπιστικούς έχει και ουσιαστικούς λόγους ύπαρξης. Λειτουργεί σαν ασπίδα ανάμεσα στη μπύρα και στον αέρα και προφυλάσσει τη γεύση και τα αρώματα της. Πως παίρνουμε καλό αφρό όμως;
Ξεπλένουμε καλά με τρεχούμενο νερό το ποτήρι. Αν μείνουν πάνω του σκόνες, δαχτυλιές, λιπαρά στίγματα, ο αφρός δεν κρατάει. Σερβίρουμε λοιπόν, τη μπύρα σιγά-σιγά, πλαγιάζοντας το ποτήρι και στο τέλος σηκώνουμε ψηλότερα το μπουκάλι και "χτίζουμε'" τον αφρό μας. Υπερβολές δε χρειάζονται. Αν η μπύρα πέσει στο ποτήρι από πολύ ψηλά θα φύγει πολύ CO2 και μαζί του η δροσιά της.

Το ρούχο της μπύρας

Το κουτί είναι η συσκευασία που κολακεύει λιγότερο την μπύρα πάρα την πρακτικότητα του. Κάτι χάνεται από τη γεύση της, αν τη συγκρίνεις την ίδια μπύρα σερβιρισμένη από βαρέλι η μπουκάλι. Το βαρέλι βεβαίως υπερέχει σαφώς, αφού εκεί μέσα η μπύρα υφίσταται μια πολύ σύντομη παστερίωση που σέβεται περισσότερο την πρωταρχική γεύση του προϊόντος. Για να ευχαριστηθείς όμως καλή βαρελίσια μπύρα, πρέπει το βαρέλι να αδειάζει όσο το δυνατό γρηγορότερα. Άρα προτιμάμε να την πίνουμε σε σημεία με μεγάλη κατανάλωση σε ντραφτ...

Δροσιά με γεύση

Είναι γνωστό ότι το καλοκαίρι σκάει ο τζίτζικας στην Ελλάδα, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει η μπύρα να πίνεται καταπαγωμένη (1-2 βαθμούς Κέλσιου) στα ποτήρια. Το μόνο που νιώθεις τότε, είναι μια αναψυκτική ανακούφιση με πολύ λίγη γεύση. Το υπερβολικό ψύχος σβήνει την ιδιαιτερότητα της κάθε μπύρας στη γλώσσα. Για σιταρένιες λοιπόν, lager, pils και ξανθιές ειδικά μπύρες, 4-5 βαθμοί Κέλσιου είναι μια χαρά. Οι καστανές εκφράζονται στους 6 βαθμούς και οι μαύρες γύρω στους 9 -12 βαθμούς . Ειδική μεταχείριση απαιτούν οι σιταρένιες. Η μαγιά που τις θολώνει τους δίνει και μια ιδιαίτερη γευστική απόχρωση. Γι αυτό ακριβώς πρέπει όλο το μπουκάλι να σερβιρίστε σε ένα και μοναδικό ποτήρι. Αν μοιράσεις τη μπύρα σε δυο ποτήρια, καθένα θα έχει διαφορετική γεύση. Το λεμόνι τέλος, που καθιέρωσαν οι μεξικάνικες μπύρες να σφηνώνεται στο μπουκάλι, μπορεί να δίνει στυλ, ουσία όμως δεν έχει. Κι αυτό, γιατί το λεμόνι "κόβει" τη γεύση της μπύρας..

Πηγή: zetterberg7.blogspot.gr
Πηγή: el.wiktionary.org

Σχόλια

Δημοφιλέστερες αναρτήσεις τελευταίου έτους

Argus (ΕΡΜΗΣ)

Perlenbacher Premium Pils

Henninger

Lagunitas IPA

Astroblaster

ΛΑΤΙΝΑ

Argos Star Lager

Ψυχή του πάρτι

Blonder Bräu

Estrella Galicia